Net buiten de stadsgrenzen van het Limburgse Nederweert start midden jaren 80 het leven van Ray. Dankzij cassettebandjes van onder meer Elvis, Wille Nelson en Roy Orbison wordt op zeer jonge leeftijd de juiste snaar geraakt. Ray blijkt bezeten van ritme en melodie. Op 9-jarige leeftijd galmen de eerste klanken van zijn accordeon dan ook door huize Vaughn. Bedrukt in een wespennest van keyboardspelers groeit Vaughn al snel uit tot de outlaw van de muziekschool. Ray behaalt in de opvolgende jaren 2 vaardigheidsgraden en speelt in menig kerk en kapel in Nederland, Duitsland en België. Het leven van een rocker pur sang “has just begon”.
Op 13 jarige leeftijd maakt Vaughn kennis met het nummer “Dude looks like a lady” van Aerosmith (uit de film “Mrs. Doubtfire”). Via de lokale cd-slijter wordt het live album “A Little South of Sanity” van de band uit Boston gekocht. De dubbel-CD wordt grijs gedraaid en zet de voelsprieten van de jonge Ray op scherp. De collectie wordt al snel aangevuld met bands als AC/DC, Silverchair en The Offspring. Het repertoire van Ray en zijn accordeon wordt voorzien van een lichte nuance; klassieke potpourri’s en ensembles worden ingeruild voor hardrockcovers en -improvisaties. Another step has been taken.
In 2004 besluit hij het roer nogmaals om te gooien en zich te richten op drums. Een Tama Swingstar wordt gekocht en vol overgave wordt deze nieuwe uitdaging aangegaan. Niet veel later wordt de eerste band opgericht. Onder de naam Lack of Cookie worden grunge- en rocksongs gecoverd en geschreven. Diverse tumult volle optredens en situaties volgen en leiden uiteindelijk tot een break-up in 2008.
Met de oprichting van Wigg is Vaughn terug waar hij zijn moet: achter zijn kit, doing his thàng. Met meer focus op power en groove legt Ray de basis voor de pompeuze rock van Wigg. Ready to boogie, ready to Wigg ‘m loose.
Look out for Wigg’s man in the back. He kicks, he ticks, he drops his sticks. His name is Vaughn, Ray Vaughn.
