Net buiten de stadsgrenzen van het Limburgse Nederweert start midden jaren 80 het leven van Bart. Dankzij cassettebandjes van onder meer Elvis, Wille Nelson en Roy Orbison wordt op zeer jonge leeftijd de juiste snaar geraakt. Bart blijkt bezeten van ritme en melodie. Op 9-jarige leeftijd galmen de eerste klanken van zijn accordeon dan ook door huize Reijven. Bedrukt in een wespennest van keyboardspelers groeit hij al snel uit tot de outlaw van de muziekschool. Reijven behaalt in de opvolgende jaren 2 vaardigheidsgraden en speelt in menig kerk en kapel in Nederland, Duitsland en België. Het leven van een rocker pur sang “has just begon”.
Op 13 jarige leeftijd maakt Bart kennis met het nummer “Dude looks like a lady” van Aerosmith (uit de film “Mrs. Doubtfire”). Via de lokale cd-slijter wordt het live album “A Little South of Sanity” van de band uit Boston gekocht. De dubbel-CD wordt grijs gedraaid en zet de voelsprieten van de jonge Reijven op scherp. De collectie wordt al snel aangevuld met bands als AC/DC, Silverchair en The Offspring. Het repertoire van Bart en zijn accordeon wordt voorzien van een lichte nuance; klassieke potpourri’s worden ingeruild voor hardrockcovers en -improvisaties. Another step has been taken.
In 2004 besluit hij het roer nogmaals om te gooien en zich te richten op drums. Een Tama Swingstar wordt gekocht en vol overgave wordt deze nieuwe uitdaging aangegaan. Niet veel later wordt de eerste band opgericht. Onder de naam Lack of Cookie worden grunge- en rocksongs gecoverd en geschreven. Diverse optredens volgen maar leiden uiteindelijk tot een stille dood in 2008.
Met de oprichting van Wigg is Bart terug waar hij zijn moet: achter zijn kit, kenmerkend door zijn animal-eske energie. Met meer focus op power en groove legt Reijven de basis voor de pompeuze rock van Wigg. Ready to boogie, ready to Wigg ‘m loose.
Look out for Wigg’s man in the back. He kicks, he ticks, he drops his sticks. His name is Reijven, Bart Reijven.